ΠΑΠΥΡΟΣ

ΠΑΠΥΡΟΣ

Στις όχθες του ποταμού Νείλου φυτρώνει ένα φυτό που μοιάζει με το καλάμι.Το φυτό αυτό είναι ο

πάπυρος το οποίο είναι υδροχαρές και έχει πράσινα φύλλα και κίτρινα άνθη το καλοκαίρι.

Από αυτό,εδώ και έξι χιλιάδες χρόνια,οι Αιγύπτιοι έπαιρναν την πρώτη ύλη γραφής.Έκοβαν το φλοιό του κορμού σε λεπτές λωρίδες τις οποίες ένωναν μεταξύ τους και σχημάτιζαν πλατιές και μακριές ταινίες.Τις έβαζαν πάνω σε μια σανίδα βρεγμένη στο νερό οριζόντια τη μια πλάι στην άλλη , ώστε να καλύπτονται λίγο οι άκρες τους.Κατόπιν ,πάνω σε αυτό το στρώμα έβαζαν ένα δεύτερο στρώμα από λωρίδες τοποθετημένες κάθετα.Σχηματιζόταν έτσι ένα πλέγμα, που το πίεζαν με μια μεγάλη, πλατιά πέτρα. Με την πίεση έβγαινε από τις χλωρές ίνες του φυτού μια κολλώδης ουσία και έτσι τα δύο στρώματα ενώνονταν μεταξύ τους.Με τον τρόπο αυτό δημιουργούσαν ένα "φύλλο" παπύρου που στη συνέχεια ξηραινόταν στον ήλιο και τέλος απλωνόταν επάνω του ένα μείγμα αλευρόκολλας, ώστε να γίνει όσο το δυνατόν πιο λεία η επιφάνεια.

Κολλούσαν έπειτα με άμυλο είκοσι τέτοια φύλλα περίπου το ένα μετά το άλλο και ύστερα με μελάνι και μυτερά καλαμάκια,έγραφαν τοις προσευχές τους και τις ιστορίες τους.Η δυνατότητα αυτή άφησε έντονα ίχνη στην κοινωνική ζωή των Αιγυπτίων.Ο πάπυρος ως υλικό γραφής διαδόθηκε σε όλους τους κατοίκους της Μεσογείου ( και στην Ελλάδα ) με την Αίγυπτο να έχει το μονοπώλιο της παραγωγής και της διακίνησής του.Η αρχική  μορφή του βιβλίου ήταν κυλινδρική αφού την πλατιά πύρινη ταινία την τύλιγαν σε ρολό , δίνοντάς της έτσι τη μορφή του κυλίνδρου.Το κείμενο στον πάπυρο γραφόταν σε στήλες κάθετες προς το μήκος της ταινίας.Σε γλώσσα ελληνική κάθε μια από αυτές τις στήλες την έλεγαν σελίδα.Η χρήση του παπύρυ σαν γραική ύλη διατηρήθηκε το 7ο αιώνα μετά Χριστόν.Η γη της Αιγύπτου με το ξηρό της κλίμα διατήρησε όλους σχεδόν τους παπύρους που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.

 Ένας ρολός από πάπυρο μπορούσε να διατηρηθεί ακόμη και τριακόσια χρόνια, συνήθως όμως η ζωή του ήταν βραχύτερη. Το μεγάλο πρόβλημα του παπύρου ήταν πως έσπαγε εύκολα και η συχνή χρήση των μεγάλων σε μέγεθος ρόλων προκαλούσε πολλές βλάβες από το διαρκές δίπλωμα και ξεδίπλωμα.Ένας άλλος μεγάλος εχθρός του παπύρου ήταν η υγρασία. Με την έκθεσή του σε αυτήν, γινόταν εύθρυπτος και το χρώμα του σκούραινε. Ένας πάπυρος που είχε βραχεί και στεγνώσει επανειλημμένα το πιο πιθανό ήταν να διαλυθεί μόλις κάποιος τον άγγιζε. Για το λόγο αυτόν τα

πλουσιότερα αρχαιολογικά παπυρικά ευρήματα σώθηκαν σε ξηρά εδάφη, σε περιοχές με ξηρό κλίμα.Γενικά η φύλαξη και η διατήρησή τους έπρεπε να γίνει με προσοχή, καθώς ο σκόρος ή και τα ποντίκια μπορούσαν να προξενήσουν εξίσου μεγάλη ζημιά με την υγρασία. Στις αρχαίες βιβλιοθήκες οι κύλινδροι από πάπυρο ήταν τοποθετημένοι μέσα σε κυλινδρικές θήκες και φυλάσσονταν σε ξύλινα ράφια. Για τη μόνωση της βιβλιοθήκης από την υγρασία, ένας δεύτερος τοίχος περιέβαλλε τους εσωτερικούς τοίχους του κτηρίου αφήνοντας ένα κενό διάστημα ανάμεσα τους.Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν τον πάπυρο και για να φτιάχνουν σανδάλια , τον ύφαιναν στα χαλιά , έφτιαχναν καλάθια και περιφράξεις , τον χρησιμοποιούσαν σαν σχοινί και επίσης κάποια μέρη του φυτού ήταν χρήσιμα για τροφή , ενώ είχε και ιατρική χρήση.